prąd elektryczny stały
Encyklopedia PWN
układ elektroniczny (o 3 końcówkach), złożony z 2 odpowiednio ze sobą połączonych tranzystorów bipolarnych o jednakowym typie przewodnictwa;
przyrząd elektronowy o 2 elektrodach, lampowy (lampa mikrofalowa) lub półprzewodnikowy, przeznaczony do pracy w zakresie częst. odpowiadających mikrofalom.
fiz. okresowe lub prawie okresowe zmiany stanu układu fiz. (np. wahadła, struny, obwodu elektr.), zachodzące dokoła pewnego położenia równowagi pod wpływem dostarczonej do układu energii.
elektrodynamika
fiz. dział fizyki traktujący o własnościach pól elektr. i magnet. oraz ich oddziaływaniu z układami ładunków elektrycznych.
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, dynamikós < dýnamis ‘siła’],
substancje bardzo słabo przewodzące prąd elektr. (dielektryki), stosowane do izolowania przewodów (kabli), części maszyn i urządzeń elektrycznych.
zespół przedsięwzięć organizacyjnych i techn., których celem jest wprowadzenie na linii kol. trakcji elektrycznej;
